W ubezpieczeniach od odpowiedzialności cywilnej (OC) mamy do czynienia z różnymi reżimami umownymi statuującymi zakres czasowy odpowiedzialności towarzystwa ubezpieczeniowego z tytułu wypadku ubezpieczeniowego. W zależności od wyboru konkretnego „triggera” ubezpieczeniem objęte szkody, które albo zdarzyły się w okresie ubezpieczenia (najczęściej wybierany wariant), albo powstały w tym czasie, ujawniły się w okresie ubezpieczenia bądź zostały zgłoszone w jego trakcie.

Najczęściej stosowane są zatem przez ubezpieczycieli następujące triggery:
1) act committed (wypadek ubezpieczeniowy związany ze zdarzeniem powodującym szkodę),
2) loss occurance (wypadek ubezpieczeniowy związany z faktem wystąpienia lub powstania szkody),
3) loss manifestation (wypadek ubezpieczeniowy związany z ujawnieniem się szkody),
4) claims made (wypadek ubezpieczeniowy związany ze zgłoszeniem roszczenia).

Wszystkie te triggery te znalazły swoje miejsce w art. 822 § 2 i 3 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z przepisami dominującym i podstawowym triggerem w ubezpieczeniu OC jest trigger act commited. Umowa ubezpieczenia OC może jednak przewidywać trigger loss occurance, loss manifestation bądź claims made.